"Σιχαίνομαι τα γερασμένα χέρια. Τα χέρια πιο πολύ από άλλα μέρη του σώματος. Φυσικά και το πρόσωπο, δε λέω, το δέρμα του προσώπου, του λαιμού κυρίως, ναι, του λαιμού, που έτσι, με την παραμικρή κίνηση, στρίβει και μαζεύεται σαν να 'χει ξεκολλήσει απ' το κρέας και τα κόκαλα. Αλλά με τα χέρια είναι αλλιώς. Γιατί τα χέρια είναι κάτι σαν... πώς να το πω;, σαν... σαν τις κεραίες, σαν γέφυρες είναι που σε φέρνουνε πιο κοντά με όλα γύρω σου, ανθρώπους και πράγματα. Να, τα χέρια σ' αγγίζουνε, σε χαιρετούν, σ' αγκαλιάζουν, σε χαϊδεύουνε ή και σε δέρνουν. Τα χέρια σού μιλούνε ακόμη κι όταν το στόμα είναι κλειστό".
Ένα μυθιστόρημα για τα γερατειά σε μια κοινωνία που, εμμονικά προσηλωμένη στη φαντασίωση της αιώνιας νεότητας και της αισθητικής της, αντιμετωπίζει τους γέρους σαν τους καινούριους παρίες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Προβάλλοντας, με πιστότητα συχνά οδυνηρή για εμάς τους αναγνώστες, τον άνθρωπο στην απόλυτη γυμνότητά του, όταν πλέον δεν του έχει απομείνει τίποτε άλλο παρά οι λέξεις του, ο εαυτός του στον πιο στοιχειώδη εκδοχή του, χωρίς τα στολίδια της μυθοπλασίας, έξω από την κοινωνία, η Γιαννακάκη πετυχαίνει να μας κάνει να νιώσουμε συμπόνια και αγάπη για τον άνθρωπο γενικότερα. Και παρότι αυτό δεν λογίζεται συνήθως μεταξύ των βασικών γνωρισμάτων της καλής λογοτεχνίας, οφείλω να ομολογήσω ότι όποτε το συναντώ, και το αναγνωρίζω, υποκλίνομαι σ' αυτό». (Κ.Β. Κατσουλάρης, bookpress.gr - 06/04/2016)
Εκδότης: ΠΑΤΑΚΗΣ
Σειρά: ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 379
Χρονολογία Έκδοσης: Μάρτιος 2016
Αριθμός σελίδων: 153
Θέμα: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ / ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
PDF & EPUB
Recommended Comments
There are no comments to display.